ตั้งแต่ชีวิตของเราเกิดมาเป็นตัวตน วันแรกที่เราลืมตาดูโลก เราทุกคนเกิดมาพร้อมกับ "กรรม" ที่ติดตัวมาเป็นสมบัติคู่กาย เป็นสิ่งจริงแท้และแน่นอนยิ่งเสียกว่าสิ่งใดในโลกและหนีไม่พ้น.....!
การเกิดของ "คน" เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ เป็นสิ่งมีชีวิตประเภทหนึ่งที่หลายๆคน พยายามนิยามให้มันเข้าใจยากๆ และดูวิเศษกว่าสิ่งทั่วๆไป ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วในทัศนคติของข้าพเจ้านั้นเห็นว่า สิ่งมีชีวิตทุกประเภทบนโลกมีความเท่าเทียมกัน มีจิตวิญญาณอย่างละ 1 ดวงเท่ากัน หากจะต่างกันก็เพียงสังขารที่อาศัยอยู่เท่านั้น เราจึงไม่ได้อยู่เหนือสิ่งมีชีวิตอื่นใด.....เราทั้งหมดอยู่ภายใต้กฎเกณฑ์เดียวกัน นั่นคือ กฎของธรรมชาติ หลักเกณฑ์ "ธรรมดา" ที่เราทั้งหลายหลงลืมมันไป
ธรรมชาติ คือ ความธรรมดาของชีวิต ถ้าเราเรียนรู้ที่จะอยู่กับความธรรมดา ไม่ปรุงแต่งมากจนเกินไป จนลืมความเป็นตัวตนที่ถูกสร้างมาจากธรรมชาติ เราจะเรียนรู้ว่าการอยู่กับโลกใบนี้โดยไม่เบียดเบียนกันหรือแม้แต่เบียดเบียนจิตใจของตนเอง ก็จะทำให้ชีวิตมีความสุขและอยู่กับมันง่ายขึ้นมาก...
ดังนั้น การที่จะทำให้เราไม่หลงลืมความธรรมดาแห่งธรรมชาตินั้น คือ เราต้องมีสติทุกขณะจิต คิดอย่างละเอียดถี่ถ้วนในทุกการกระทำ ลดอารมณ์ที่ถูกปรุงแต่งลงไป ใช้ชีวิตที่ไม่เสี่ยงต่อการเกิดบาป และอย่าประมาทเผลอไปสร้างทุกข์ให้กับสิ่งใดๆที่อยู่ภายใต้กฎธรรมชาติเหมือนกับเรา ... เพราะกฎแห่งธรรมชาติช่างลงโทษรวดเร็ว รุนแรง และเป็นธรรมยิ่งกว่าศาลใดๆ .....
"ธรรมะ" ซึ่งเป็น "ธรรมชาติ" นี้ จึงเป็นสิ่ง "ธรรมดา" ที่บังเกิดอยู่ในโลกของความจริงให้ผู้ที่ยังอยู่ในวัฏสงสารได้เวียนว่ายและเรียนรู้ชั่วกัปชั่วกัลป์ จนกว่าดวงตานั้นจะเห็น "ธรรม" อย่างแท้จริง
